Магијското писмо на Пелазгите – Глаголицата

Првото светско писмо – Словото Божјо се појавило кај родот на Словено-Аријските народи. Директорот на Институтот на уметничкото образовение Николај Таранов има многу титули: калиограф, доктор за педагошки науки, член на сојузот за ликовни уметници во Русија , но малкумина знаат дека тој уште ги проучува и симболите. И занимавајќи се со тоа, тој зачекорил на “детективската патека” и дошол до неверојатно открите.

Кој ја измислил Словенската азбука?

Се чини дека на сите им е познато: Kирил и Методија, каде ортодоксната црква ги повикува на своите заслуги и ги нарекува рамноапостолски. Но каква азбука измислил Кирил – ќирилица или глаголица? (познато и докажано е за Методиј дека во се го подржувал својот брат, но “мозокот на операцијата” бил образован човек кој познавал многу јазици, а тоа бил постариот брат – монахот Кирил). За ова во научниот свет сеуште се расправа и спори. Некои истражувачи-слависти говорат: “Кирилицата! Таа е наречена во чест на создателот” Другите објективни: “Глаголицата! Првата буква на таа азбука изгледа како крст. Кирил – монах. Тоа е – знак”. Така се утврдувало, дека пред пишаниот труд на Кирил никаква писменост немало во Русија. Со тоа Професорот Николај Таранов категорично не се согласува. Но, еве и зошто.

• Кој ја измислил Словенската писменост?

Усвојувањето, дека во Русија немало никаква писменост немало до Кирил и Методија, е на основа на еден единствен документ –  (старословенски: О писмєньхъ, „За буквите“)  на Црноризец Храбри, најден во Бугарија – Говори Николај Таранов. Постојат 73 списоци во тој свиток, каде кај разните копии поради погрешноста на преводот или грешките на книжевникот се потполно поинакви верзии од  клучната за нас фраза. Во една варијанта: “словените до Кирил немале книги”, а во друга – “букви”, но притоа авторот укажува: “пишувале тиа со цртки и резки”. Инстересно е што арапските патници за кои говорев во една претходна објава – Kирил и Методиј “светите” фантоми на Православието, ја посетиле Русија во VIII век, односно пред Рурик и уште повеќе пред Кирил, ја опишале погребната цеременовија на еден руски кнез: “После погребот, неговите војници го испишувале неговото име на парче бело дрво (бреза) во чест на кнезот, а потоа седнувале на коњите и заминувале.

Еве неколку примери превземени  и од другите арапските патеписци, текстот е на рускиот јазик: Дохристианская письменность у славян

И во “Житето на Кирил”, на Ортодоксната црква, го читаме следново: :Во градот Хорсун (Крим) Кирил се сретнал со русин, кој имал со себе книги, напишани со руската писменост”. Мајката на Кирил бил Славјанка (Македонка) од Солун, и тоа била предноста со која тој полесно се инфилтрирал (бидејќи Словото било чувано во голема тајност), и со нив почнал да го проучува писмото и за брзо време тој го научил, и почнал да ги чита книгите на русинот. И тоа не биле тенки книги. Така вели панонското житие за Кирил. Мораме да разбереме дека Кирил бил од богато, аристократско семејство од Солун, учел заедно со Михаил III, кој ќе подоцна во негово време на мисијата ќе постане Ромејски цар (Византијски). За нивната подмукла дипломатија и политика, на сите нам ни е јасна и добро позната. Целата мисија била да се инсталира христијанстовто врз родноверните Словени (некрстените), кои биле верни на својата многувековна традиција на своите предци, како во верска така и во јазично-писмена смисла. Старите Словени никако не сакале да го примат и прифатат латинскиот, грчкиот или еврејскиот јазик, а воедно и страното христијанство (кое тогаш почнало полека да еволурира од Дионисов култ во Христијанство кое тек во 12 век ќе постане поконкретно) како што се сметало тогаш како единствени божји јазици. Силно се спротиставувале и немале намера да се одрекнат од своето роднољубие. За да се инсталира пред се новата вера кај нив, морало да се оди преку вакви маниулации, и не секојпат се одело со оган и со меч, туку со постепена и лукава подметаност. Целта на Кирил и Методиј била да ги задовалат пред се апетитите на црквата и нејзината религијска политика. Нивното писмо така и се нарекувало – црковнословенско. Нивната мисија била да се осознае писмото на Словените (да се открие нивната тајна за Словото), да се моделира писмото и да се почне со шириње пред се на Христајнството, со помош на адекватно писмо за ратоборните Словени, кои им бил трн во окото на Ромеите. Моделирањето на писмото подиректно кажано значи осиромашување и бегање од оргиналноста, и тоа со текот на времето се повеќе и повеќе се случувало, за да денеска остане без-образно  (без толкување) и без нумеролошка вредност. Тоа значи дека се “апдејтувало” во корист на силите на темнината. А преку упропастување на јазикот, се случува и упорапстување на кодот на генот. Се искривува образот на ментално-психолошкиот склоп. Од ова моделерирање не бегале ниту комунистите од пред неодамна. За тоа дека Русите и другите Словените имале писменост пред Кирил, има еден куп свидетелства што ги зборевме во претходниот текст што беше приложен погоре. И Ломоносов за тоа говорел. Дури и самиот Римски папа VIII, современикот на Кирил, наведува дека таа писменост не ја измислил Кирил, туку повторно ја открил. Бидејќи како што кажав, во тие матни и темни времиња, Словените го чувале во тајност Словото, како очите во главата.

Киевские глаголични списи

Николај Транов, автор на книгата “Словенските руни и глаголицата”

• Глаголицата, намерно уништена?

Глаголицата во Хрватска

Постојат 22 точки кои докажуваат дека Глаголицата била постара од Кирилицата, тврди Таранов. Постои поим кај археолозите и филолозите – палимпест. Таканаречниот натпис на врвот, се уништувал, натписите се стружеле со нож. Пергаментите од јагнешка кожа во средниот век биле прилично скапи, и поради таа економска заштеда често се уништувале “непотребните” записи и документи, а на изрежаниот лист се пишувало нешто ново. Значи: насекеде во руските препишани палимпести е глаголицата, а врз нејзе – натписите на кирилица. Исклучок од ова правило нема.

Во светот останале само уште пет споменици пишани на глаголица. Останатите биле уништени. И, според мое мислење, записите на глаголица биле намерно унуштени – вели професорот Николај Транов. Бидејќи глаголицата не е погодна за пишувањето на црковните книги. Нумеричката вредност на буквите (поврзаноста со нумерологијата и метафизичките кореспонденции), била поинаква отколку што им е потребно на христијаните. Истотака глаголицата имала мудар образ во самите букви, «Д-Добро» , «Л-Луѓе» «М-Мислете», «З-Земја». Потоа почнале буквите да се оставаат само звучни, бидејќи писмото започнале да го деградираат и поедноставуваат. Глаголицата има многу карактеристики со пиктографското пишување. Пиктокрафското пишување е тип на писменост, со употреба на знаци (пиктограми) кои требаат да означат слика на некој објект. Неодамнешните археолошки наоди зборуваат во прилог на оваа верзија. Значи, ние откривме знаци од словенската азбука, чија старост е датирана 5000 години пред нашата ера.

Нотен запис на Глаголицата

Сите модерни европски писма се изведени од феникијската азбука. Во тоа писмо првата буква А (Алеф, Алфа) е представена е како главата на бикот, каде роговите се превртени надолу. А древно-грчкиот историчар Диодор Сицилиски напишал: “Tие букви се нарекуваат феникијски, иако е точно да ги наречеме пелашки, затоа што ги користеле Пелазгите”. – ни разкажува Николај Таранов. А знаете, кој биле тие Пелазги? продолжува Таранов. Тоа се предците на Словените, Праславјанските племиња. Владеењчката каста и во Сумер и Египет и Феникија била токму овие Пелазги, кои ги основале овие цивилизации. Тие биле високи, цврсто градени, бледокожи, светлокоси, со црвени или плави коси воглавном. Типични Аријски (Нордијски) и Словенски одлики, како вешти навигатори и мореполовци. Да потсетам дека во Античкиот свет на Медитеранот и те како се присутни Нордијските расни одлики, не заборавајте само дека и денешните Динарци, во себе содржат голем процент на нордијска генетика, како и заедничка крвна хаплогрупа. Во најголем процент хомогени на Балканов останале Хрватите.

Смарагдна Таблица на Хермес – Прото Глаголица

Во ХII век п.н.е. Пелазгите (Прасловените) учествувале во Големите преселби на народите, и талкале како индивидуални групи кон истражувањето на новите земји кои биле на големи далечини (Индија, Сумер, Вавилон, Кина, Јужна и Централна Америка, Нов Зеланд итн). Она што ни го пренесува волгоградскиот професор е следново: Феникијците биле запознаени со Словените и ја позајмиле нивната азбука. Инаку, зошто така се наеднаш во соседството на Египетските хиероглифи и Сумерското клинесто писмо се формирала буквената азбука?

Тие говорат: “Галаголицата е премногу декоративна, комплексна, така да постепено се заменувала со повеќе рационалната Кирилица”. Но Глаглицата не е така лоша – кажува професорот Таранов. “Jас сум ја студирал најраната верзија: првата буква (слово) на Глаголицата не означува крст, туку човек. Потоа и самото име на буквата «Аз» – Јас. И самото значење на оваа буква на глоголицата е гледена преку призмата на човечката перцепција. Човек за себе – референтна точка. Јас ја нацртав првата буква на таа азбука на провидна фолија. Видете, ако ја наметнете на друга буква од глаголицата, се образува пиктограм! Јас мислам: не секој дизајнер така може лесно да ја смисли, за секоја колона да има совпаѓање во мрежата. Јас сум вчудоневиден од уметничкиот интигритет на писмото. Мислам дека непознатиот автор на глаголицата бил геније. Во ниедно друго писмо на светот на постои толку јасна врска помеѓу симболот и неговото нумеричко и сакрално значење!

«Аз» (Јас) значи пробуден човек, она што е вистински, најдлабокото и проимордијалното Јас (Јаството).

• Глаголица и нумерологија

Секој знак во глаголицата има свето значење и претставува одреден број.

Знак «Аз» – број 1, Човек,

Знак «Веди» број  2, знакот личи на очи и нос: образ: Ведание (Знаење, Мудрост)

Знак «Живejте» број 7, живот и реаноста на тој свет.

Знак «Добро» број 5, добро породува добро.

Знак «Луѓе» број 50, светот од каде придоаѓаат душите човечки

Знак «Наш»  број 70, ја симболизира врската на небесното и земското. поврзување со предците.

Знак «Омега, От» број 700, боженствен свет, «Седмо небо».

Знак «Земја» број 9, материјален свет, почва.

Еве еден мал пример за обазно разложување на буквата Д – (Добро):

ГЛАГОЛИЦА – (од ст.-словенското глаголь – слово, речь)  едно од двете словенски писма, постара од ќирилицата. Официјално се знае дека ја создадал Кирил (Константин Филозофот) околу 9-ти век. Буквите на азбуката, графонимите, како и методите на образувањето на врската кај глаголицата е скоро исто со кириличната традиција. Постојат две главни врска на глаголицата – заоблена, вообичаена за Бугарија а подоцна и аглестата која се користела во Хрватска. Хрватските преданија традиционално ја препишуваат Глаголицата како изум на Свети Јероним. И сега во литургијата на Црквата во Хрватска и потаму се употребувала глаголицата, додека кај другите словенски народи, од 10 век тоа писмо било заменето со кирилицата.

1 – округла (бугарска) глаголица; 2 – округол курзив; 3 – аглова (хрватска) глаголица и курзив; 4 – транскрипција; 5 – цифровно значење на буквите ; 6 – графонимност (имиња на буквите).

А посебна карактеристика на глаголицата е ретката употреба на линеарни елементи и поширока употреба на кругови. За разлика од нејзиното кирилско писмо глаголицата е повеќе украсна и воглавном со затворени форма. Овој тип на пишување се гледа од т.н. грчко “очково писмо.” Некои букви потсетуваат на графемата на Самарјантската азбука.

Повеќето од преживеаните споменици на глаголицата припаѓаат на Јужните Словени. Сепак, траги од употреба на глаголицата има и во Киевска Русија, иако официјалната Руската црква не го употребувала ова писмо. Најстариот глаголски ракопис – “Киевски Миссал” кој датира од 10 век.
Киевските листи или Киевскиот Миссал се седум глагослки пергаментни листови (13 страници текст, на првата страница на првиот лист содржи друг текст подоцнежно писмо). Ракописот е од X век (или од крајот на  IX век) и содржи фрагменти од литургијата по римски обред и е превод од оригиналниот латински.

Ракописот е за да X. (или до крајот на IX век.) содржи фрагмент на Литургијата според римскиот обред и е превод од оригиналниот латински.

Речиси сите древно-руски споменици се пишувани на кирилица, но во Новгород во ракопис на “Книгата на пророкот”  – Упыря Лихого (1047) откриени се некои глаголски букви, па дури и цели зборови пишувани на глаголица, згора на тоа, авторот говори во предговорот: “Яко сподоби мя написати книги си ис курилоце”, очигледно мислејќи на присуството на глаголицата во оригиналот. Одделни глаголски натписи почиваат во Соборната црква на Света Софија во Новгород, постојат траги од азбуката, исто така и на брезовата кора.

Римокатоличката црква во борбата против службата на словенскиот јазик меѓу Хрватите, глаголица ќе ја наречат “готска писменост.” На Советот на Епископи во Далмација и Хрватска во 1059 година: “говореле дека тоа е готска азбука која била измислена од страна на некои еретик Методиј, кој на самиот словенски јазик напишал многу против лажните учења на католичката вера; поради ова, како што велат, тој е Божја казна од страна на судот .. ”

Сепак, особеноста на глаголското писмо не дозволува самоуверено да го поврзете со било кое од тогашните постоечките азбуки. Иако е многу интересна хипотезата за афинитетот и сродство на глаголицата со руните  (древно турските) и еврејската писменост на Хазарското ханство и т.н.  “роушиски” (односно руски) букви на градот Херсон. Глаголицата се користи во средината на IX век во Моравија, каде што ја проповедале браќата Кирил и Методиј.

Тогаш глаголицата навлезе во Бугарија, Русија и Хрватска. Во Хрватска, глаголицата траела се до крајот на 18 век. Многу од глаголските знаци влегле во кирилицата за означување на специфични звуци (Ж, Ч, Ъ, Э и др.). Глаголицата истотака имала влијание и на т.н. албански алфабет и венгриските (унгарските) руни.

Најраните глагоски споменици на квадратната глаголица е – Башчанската плоча 11век. Башчанската плоча е еден од најзначајните старословенски споменици поврзани со кралот Звонимир. Напишана е на глаголица и датира околу 1100 год. Пронајдена е во црквата Св. Луција на островот Крк, Хрватска (лат.Curicta)

Само неколку земји во Европа можат да се пофалат со толку рана и богата писмена традиција на својот мајчин јазик. Интересно, глаголските натписи, врежани на камен пронајдени се само во Хрватска. Оваа глаголицата е возвишена верзија и се разликува малку од двете други, облата и коцкастата: буквите на карпата се составени од триаголни елементи, што создава импресивна сличност со клинестото писмо на Сумерите.

 Нов Винодолски кодекс 1288г.

 

Постои хипотеза дека Кирил, еден од наводно словенските едукатори, ја измислил ќирилицата. Глаголицата ја смислил со неговиот брат Методија. Освен тоа, во средниот век му се препишува на Методија другото открите – глаголицата. Другото име на Џером, што премногу често се поврзува (особено меѓу Хрватите), со пронаоѓањето на Глаголицата, често се смета псевдонимот на свештеникот Вергилиј од Ирската црква.  Предводникот Вергилиј кој бил на чело на Салцбуршката Архиепископија бил потпишуван под псевдонимот Џером (Ероним). Во неколку наврати забележав дека ирскит мисионери имаат тенденција дури и на овој ден да изумуваат различни сложени скрипти за народите кои што им ги проповедале.

Во Јарданската Хрватска (Далмација, Истра) глаголицата е евидентирана рано пред сите и е сочувана до денешни денови. Православните Хрвати, наоѓајќи се пред силната стега на католицизмот, во 1611 потпишан е сојуз (формално признавање на приматот на римскиот папа додека ги одржувале традиционалните обреди). Греко-католичките хрвати имаат своја епрахија во Крижевац.

И. Срежневски претпоставува дека глаголицата првично служела како засолниште за некои еретички (Аријански) идеи. Таа често се користела од прогонетите секти (Богомилите, Протестантите од 16 век.) Во папските документи за глаголицата се користи имете готско-аријски. Подоцна за готско ќе се користи името не било кое украсено писмо. Понекогаш тие ја укажуваат врската помеѓу глаголицата и лонгобардското писмо од 7-8 век. Што се смета за почетна точка на готскиот ракопис.

Историската информација (мисли):

Лангобардите, ломабрди (гер. Langobarden, буквално – Долгобради) – германско племе. Според легендата, лангобардите за да бидат побројни пред битката и да го заплашат непријателот ги преправале нивните жени во мажи што им било вештачки додавана брада за да личат на брадести мажи. Најпрвин живееле на левиот брег на долна Елба (Барденгау), во V век пронкнале во областа на Дунав, каде го примиле аријанското христијанство. Во 493 г. ја разрушиле државата на герулите, во 526г. државата на гепидите и ја завземале Панонија.

• Лонгобардите VII-VIII век

Во текот на овој период кодифицирано било на лантинскиот јазик лонгобардскиот закон («Едикт», за прв пат објавен во 644). После запирањето на династијата кралот Аутарис   (584–590 гг.) и ќерката на баварскиот кнез Теоделинда, Лиутпранд (713-44 гг.) повторно била подигната моќта на Лонгобардите. Папата, меѓутоа, успеал да ги сопре Лонгобардите во Италија и успрешно ја сопрел нивната желба за соединување со државата со помош на Франките. Меѓутоа, сверното војводство ја бранело својата независност за уште два века. После поделбатана Римското царство, по Вердунското согласение 843г. Ломбардија преминале во владение на императорот Лотариј. Во 951г. Ломбардија ја превзел Отон. Во тоа време Лангобардите постанале уште една компонента во процесот на потполна роминазација и формирањето на италијанската нација.

Продолжуваме:

Државата на предците на Чесити и Словаците Великоморовското кнежество (9-10 в.) во тоа време било многу моќна држава со систем на добро утврдени градови, со сопствена култура, уметност и писмо.

Имено тука на повикот на кнезот Ростислав, Кирил и Методија стигнале со својат изум – глаголицата. Во 906 Моравија (и Хрватска) паднале по власта на Унгарите, но набрзо глаголицата била обновена и постоела до 1070. Сепак поради тоа што од Хрватска словенското богослужење повторно се распространило на територијата на некогашната Великоморавска држава во некое места по манастирите на Чешката и Полска. Во 11 век кога старословенскиот јазик бил заменет од латинскиот, центарот на глаголската писменост во Чешка станал Сазавскиот манастир, затворен во 1097 година. Чесите и понатаку се осетливи на глаголицата: довоно е да се сетат на обидите да го оживеат тоа писмо во 14в. и обидот ја возвечичат глаголицата со помош на чешкиот крал Карло IV Луксембуши , кој во младоста го посетил хрватскиот град Сењ. Карло IV во 1347 подигнал во манстир во Прага – Glagolitic convent Emaus (na Slovaneh), кој се наоѓа покрај карловскиот универзитет, каде поканил 80 хрватски бенедиктанци од градот Сењ и Пасман. Имено тука во 1935 било издадено познатото Еврангелие (очигледно со дрвната хрватска копија пишана во г. Омисаљ), подоцна испратено во Реимс, каде во текот на вековите француските кралеви (Карло IX, Хенрих II, Лудовик XIII, Лудовик XIV) се заколнале во Реимското “Евангелие.”

Глаголицата била распространета исто така и во Полска, каде во 1380г. Владислав II Јагело (син на руската кнегиња Улијана Тверска, го симпатизирал православието) основал глаголистички манастир во шлескиот град Олеснице, а во 1390 неговата сопруга, полската кралица Јадвига, која е од хрватско потекло, го основала во Краковската црква Светиот Крст (Kleparz), во која глаголицата се користела за сто години. 

Многу е чудно искуството во развојот на хрватските глаголски скратени форми. Причината е во тоа што во таа азбука со неколку исклучоци – многуструката затворена форма, понекогаш е многу сложена. Глаголскиот куризив покажува дека може да се развива со текот времето, било кое писмо без оглед на сложеноста. Повторно Хрватскиот пример (користењето на древното писмо не само за црковни дела, но и во световните дела и личната преписка) го побива конвенционалното мислење дека во почетокот на зајдисонцото глаголицата во Русија и Бугарија сведочи за извештачена и нечитка оваа словенската азбука во однос на кириличното писмо. Параметрите на одредениот систем на пишување не може секогаш да биде објаснет во смисла на секојдневна практичност.

Најстарите глагослки споменици имаат белег на Моравското влијание («Киевски миссал», «Пражки премини «записи на округла клаголица  «Реимското Евангелие» – квадратни). Квадратната однонсо коцкаската глаголицаи сега се користи во ритуалите не некои парохии во јадранска Хрватска и западна Македонија.

Зборот «глаголица» се навраќа на прасловенскиот *golgol (старославянски) грчкото ῥῆμα, φωνή, латинското verbatum, sermo – «слово, речи». Во бугарскиот дијалек постое варијанта – глагул, глагор (благур) – со значење «дар речи» , «голос» (кај  чесите hlahol – «звук», «пение»; споредете со древно индиската gargara – «музички инструмент»). Овој збор – класичен случај на ономатопејски корен на целосоа удвојување (спореди со рускиот збор за ѕвонче – колокол). Активностите на словенските просветители Кирил и Методија наишле на подршка од папата Адријан II. Но после смрттана папата Стефан V браќата се изгонети од пределите на Моравија. Во 886 епископот на Нитра (на територијата на современа Словачка) ја забранил глаголицата во Моравија, следбениците на Кирил и Методиј под обвинение за ерес биле затворени. Тие нашле засолниште во југо-западна Бугарија (Македонија). Тука, во градот Охрид, кој станал втор центар на глаголската култура, едукатори биле Климент и Наум. Меѓутоа во источна Бугарија биле силни грекофилското (ромејското) расположение. Под царот Сиомеон (893-927) на црковниот собир во 893г. јазикот на црквата и државата се објавува старословенскиот јазик. Важно е да се каже дека ова се случило 30 години по покрстувањето на Бугарија. Во исто време, оригиналното глаголско писмо се заменувас со греко-словенската кирилица. Пресвитер Константин приведува “заменување на книгите”, која може да се разбере како промена на графика. 

Со глаголица се напишани: Киевскиот миссал, Зоографското, Маринското, Асеманиевото и Бојнското евангелие во 11 в., Синајскиот псалтир, Синајскиот требник, Зборникот на Клоц, Охридските и Рилските листови, како и Прашките фрагменти (11-12 в) и сите споменици на хрватската селекција на старословенски јазик од 12 век.

Уште еден едукатор М. Павлинович, постанувајќи свештеник, упорно се обидувал да го оживее глаголското богослужение, кое што 1850 речиси изчезнало. Но официјално во Далмација тоа не било забрането. Павлинович видел во глаголицата пројавување на самобитноста на хрватската култура  средство за зајакнување и подобрување на влијанието во општеството. Во барањето за ширањето на глаголицата во црквата предводено од Штросмајер, во системот на верување дека глаголицата била средство за развојот на заедничката југословенска култура.  Но папската курија ја дозволувала само на местата како таа се користела од памтивек. Австиската влада ја забранувала глаголицата во 1880 и особено во 1900. Но Ватикан се двоумел. За последен пат хрватската глаголица била отпечатена во службеникот во Рим во 1905 година.

За потеклото на глаголицата, многу научници веруваат дека, таа азбука е измислена во Херсон (Украина) од Свети Кирил, која очигледно тој ја има позајмено од ракописите на древното прото-руски ракописи, можеби зачувани уште од скитско-антските времиња. Подоцна учениците на Св. Кирил и Методиј вршеле реформи на писменоста, синтетизирање на глаголицата и грчката азбука. Новата црковно-словенска азбука била наречена во честа на Св. Кирил – кирилица, која со помош на Православната Црква многу набрзина ја заменила глаголицата кај Словените.

Еве неколку примероци од Глаголскота азбука и нејзината магијска сила: 

Слава на Боговите Многумудрите Предци Наши!