Аријскиот поход во Дравидија (Индија) – Дел IV

Словено-Аријците исто така го донеле во Индија и култот кон коњите, и ритуалите врзани за неговото обожување. Пред доаѓањето на Аријците на индијскиот потконтинент, индусите не знаеле за коњите. Дури и сега во Индија не се вообичаени. Тие не ораат со коњи, речиси дека воопшто ги нема по селата. За практичното одсуство на коњите по фармите пишувал Атанасиј Никитин во својата книга “Патот преку трите мориња“, каде го опишува својот пат кон истокот 1469-1473 г: “Во индијската земја коњите не се раѓаат, во нивната земја се раѓаат говеда, биволи, волови, тука има уште и магариња кои се носат и се работат.. ”

Докажано е дека центарот за припитомување и гаење на коњите од различните раси била јужната руска степа, каде култот кон коњите постоел до крјаот на 4-тиот милениум п.н.е. Всушност одтаму, стигнале во Индија коњите како отелотворување на Сонцето. Така и денеска ги нарекуваат и современите раџупи  (“царевите синови”) ‘17,000,000 етнички друштвен слој, група во составот на кастата на Кшатрии, т.е. војници од Пакистан и Северна Индија, чие потекло дури и некои европски историчари го изведуваат од Саките и Хуните. Тие се ангажирани за чувањето на расните коњи, посебна врста – марвари – идеални воени коњи спремни за борба во пустина, кој сега се гледаат на парадите, ловот и свечените процеси. Еден од најважните ритуали на кшатрииските владетели е ритуалот ашвамеда – жртвување на коњите. Ритуалот се состои во тоа што белиот коњ се припрема на посебен начин, се извршуваат над него посебни ритуали и цеременоии и го пуштаат да лута каде и да сака во рок од година дена. Секој кој ќе се обиде да го застане коњот ќе биде подвргнат под ритуалното проклетство. Коњот и неговите лутања се поврзани со сонцетото и неговото движење во текот на годинита. Коњот секогаш е надгледуван, следен и пратен од 100 млади луѓе, кралските семејства и најголемите аристократи. Нивната работа е да го заштитат коњот под сите околности. Кралевите на земјата каде се наоѓал коњот, морале да се изјаснат како вазали на ашвамеда кралот или се борат со него. Потоа коњот го враќаат на место, и прават свечени церемонии на принесување на жртва. На ритуалот присуствувале и покорените владетели, а кралот победник се прогласувал како крал над кралевите. Важно е да се напомене дека кај западните Словени исто така, бил светиот бел коњ – коњот на Световид – Богот на Белото светло, врховниот бог на западно-словенскиот пантеон, богот јавач, кој се бори со Темнината. Неговиот бел коњ е држен во главниот храм во Аркона на островот Рујен (денешна Германија).

*Види за: Богот Световид

Се верувало дека на тој коњ Световид се борел против непријателите. Кога Словените Рујани заминувале во војна, коњот е користен за гатање, дали ќе биде успешен походот или не. За тоа да се случело, покрај него се ределе три реда копја, во секој ред по две биле вкрстени. Коњот се вадел од шталата, го пуштале помеѓу копјата, и доколку три пати би прескокал преку вкрстените копја со десната нога, се сметало за добар знак. Култот кон коњот и чувањето се дондесени во Индија во втората половина на 2 милениум п.н.е. со селењето на номадските племиња кој го практикувале обредот на кремирање, и се што е поврзано со нив – обредот на жртвопринесение, вештината на селекција и чувањето , обуката на коњот за возната кочија, како и за градењето на самите кочии. Всушност Аријците ги научиле да ги трењираат коњите за борбени коли многу народи – митанците, хуритите, хетите, како и вавилонците, сиријците, кананците, ерменците и други народи на Блискиот исток. (Кузмин Е.Е. “Ширање на коњарството и култот на коњот помеѓу ирано-јазичните племиња на централана Азија и другите народи на Стариот Свет.”)

Потаму, покрај обредот во врска со култот на коњот, индијците од Аријците го добиле и сложениот лак и ритуалот на стрелаштво за добивање на невеста.

Еве што пишува Роберт Гревјс (1895-1985) – познатиот британски поет, романописец и критичар: “Натпреварувањето во стрелаштво, каде како награда фигурирала невестата – е индо-европска традиција: во “Махабарата” Арџуна така ја добива Драупади, а во “Рамајана” Рама го свиткува огромниот лак на Шива и ја добива Сита. Покрај тоа, стрелањето во сите правци кон небото било дел од кралевското венчавање во Индија и Египет. ” ( “Митовите на Древна Грција”. 135. Убиството на Ифитра).

Генерално, во последно време, научниците пронашле многу докази за ритуалите опишани во светите книги на Хиндусите и Иранците, одноsно во Риг Веда и Авеста – дека пристигнале од Русија. “Веќе долга низа на години, научниците имаат спорови за различните прашања за т.н. аријски проблем, обидувајќи се да одговорат, кога, каде и на кој начин индо-аријските племиња дошле во Индија. Спорното прашање останало за прататковината на Аријците. Аријските народи се древните Иранци и древните Индијци – Индо-Аријци – тие самите себе се нарекуваат аријци. Споредбената лингвистика и други науки укажуваат на тоа, дека старите иранци и древните индијци живееле заедно, формирајќи ја т.н. индо-иранска заедница. Постојат најстарите пишани извори за овие народи: Авеста кај старите Иранци и Риг вед кај старите Индијци. Веќе долга низа на години, археолозите откриваат се повеќе и повеќе споменици на доцната бронзена доба во источна Европа, споредувајќи ги погребните ритуали од тие локации со описите во Риг Веда и Авеста. Но само во последната деценија во Волго-Уралската степа се откриени и истражени единствените гробници, каде научниците виделе бројни обичаи, сосема споредливи со оние опишани во Риг Веда и Авеста.  Овие гробници се распространети од територијата на Козакстан (Казакстан) до Дон по линијата на степата. Во шумско-степскиот регион на Поволжјето и Потаповската гробница на реката Сок и Утевска на реката Самари, во Зауралјето – гробницата Синташа, на Дон – Власовска и Филатовската гробница” (А. Семенова. “Погребните комплески во бронзената доба на територијата на Поволжјето” … “).  

Покрај сето наведено, Аријците или Ариите уште многу повеќе од тоа им оставиле на народите на црната раса,  каде после тоа и повеќе пати ги ослободувале од канџите на поданиците на култот на смртта на темната мајка – Кали-Ма. На пример, имињата на боговите во ведите, Рудра, Рада, Индра – сите тие го содржат во себе коренот Ра, што значи просветелно знаење, светлост, која широко се користи во имињата на владетелите во северна Индија. Индра се спомнува и во “Велесовата Книга” – пишаниот споменик на словенските племиња кои ја напуштиле татковината во Седморечјето, и која покрива период од 20 000 илјади години, а последниот текст во нејзе е од крајот на 9 век п.н.е. :

“Ќе говорам за тоа, како дојдовме во својот дом, каде сега живееме. За светото име Индра. Тој е Бог на нашите мечеви. Бог, кој ги знае Ведите. Така пеевме за него! Имавме стада говеда, и ние ги штитевме од зло и се грижевме за нив. И тие стада, ние ги спасивме. Ние сме Аријци – и дојдовме од земјата Аријска од крајот Инџијски. И ливади нови добивме, дојдовме во тревастиот рај со житарици. И тука големата радост нас не зафати … ” (Велесова книга, даска 31 B (стр. 182) (3 37 (27-42) s. 36).

А еве, како индусите го фалат Индра во Риг Веда: “Индра – крал на се она што се движи, оној што одмара,  на шуто и рогато, бог на громот. Тој како крал владеел со народите….”Rig Veda, 1, 32,15 “Indra “.

Важно е да се напомене дека Индра секогаш е прикажан со боздуван – предмет кој сме се навикнале дека се однесува како симбол на моќта во Источна Европа. И во книгата на Велес, и во индијските Веди, богот на сонцето се нарекува Сурија: “… како денот умира без сонцето – Сурија …” (даска 8). “

И ние сме внуци на Боговите, а нашиот Ишвара е нашиот Дажбог….” (даска 36).

Ишвара во Индија – е санскритскто име на Врховниот Господа или Врховниот Бог. Во Велесовата Книга се нарекува Богот Јама исто како и кај Рг Ведските Дарди ако се сеќавате. “И сега во тешките времиња, ние не обрнуваме внимание на себе, ниту одминуваме да умреме за нашиот Род. И сега, на тој ден Јама ќе ги прими нашите жртви на убиените….(даска 28).  Кај индусите Јама е Бог кој им суди на луѓето после смртта. Самиот збор Јама и на словенските денешни јазици означува дупка/провалија/ септичка јама итн…

Најпосле, Рудра – “автократкиот Бог со затегнат лак, со брзолетечка стрела, створител и владател со разорно одружје!” (Rig Veda (7.46.1)), каде подоцна индијците го “преквалифицирале” во ликот на дравидското божество Шива, поврзан со смртта, ловот, ветерот и олујата, прикажан е со трозабецот. Од каде кај него симоболот, кој првобитно се сметал за симболот на моќта на морските и океанските богови? Првобитно припаѓал на древниот бог Ниј – заштитникот и покровителот на Атлантида, а одтаму се преселил во митологијата на другите народи, боговите “одговорни” за морињата и океанаите, на пример, хеленскиот Посејдон и римскиот Нептун. Многу подоцна, трозубецот е користен како симбол на врховната власт и земјените богови, на пример, сумерската божица Инана, па уште подоцна, како зимбол на земската моќ на владетелите, како кај кнезовите од родот на Руриковичи, исто така и Џингис Кан и џингизидите. Рудра го “добил” трозабецот во процесот на “преквалификација” (читај очигледно ликвидирање на оригиналните Веди од страна на хиндусите) ведските богови, еден од главните богови на ведскиот пантеон – Варуна (Уран), кој бил бог на сите води на светот. Приметено е исто така, што Рудра хиндусие го претставувале како црвенокос. Тоа не е случајно. Во санскритот, постои древен корен “rudh” (“да бидеш црвен “),  а ние занеме дека во нашиот и останатите словенски и европски јазици “rud, реџ, риџ”. значи црвен. Меѓутоа многу автори го поврзуваат Шива со Сива од Веда-Словена. Меѓутоа ова име “Сива” го поврзуваат со познатото божество “Жива”. Дали сме во можност да ги поистоветиме Шива и Жива? Во ведскиот навиш пантеон како Тримурти се јавуваат трите ликови – Брама, Вишну и Шива. Брама е заштитникот, Вишну е создателот, додека Шива е рушителот – регенерацијата – препородот…итн

Еве една стара српска народна песна што во себе има ведски елементи:

……Па је носи до Бадњака

И Божића Сварожића

Тог божића млада бора

Сварожића мила сина.

Ивањица пауница!

Венцима се накитила.

Од ивањска рујна цвета

И петрањска плаветнога

У колу је подскакала.

Преко ватре прескакала

Сухе лиле припалила

Да нам стока буде здрава

Та говеда и те овце

Ти јарићи и јагањци.

Доратасти вељи коњи

Што но носе те јунаке

Миле борце Триглав бора

Триглав бора те Троице

Вишњег бога Створитеља

Јаког Живе рушитеља

И Брањања Бранитеља.

Од оваа стара песна, забележана во книгата: ПЕСМЕ И ОБИЧАИ УКУПНОГ НАРОДА СРБСКОГ , ПРВА КЊИГА. ОБРЕДНЕ ПЕСМЕ. \\ СКУПИО И ИЗДАО – М.С. МИЛОЈЕВИЋ. У БЕОГРАДУУ Д Р Ж А В Н O Ј   Ш Т А М П А Р И Ј И. 1869.
 Гледаме дека тука Рушителот Шива е наречен Жива, додека Вишниот/Вишиот Бог е Вишну – Создателот, додека Брањањ е Брама/ заштитникот, бранителот.

Нешто што е навистина многу интересно да се истакне во овој контекст се старите народни песни и творби од јужното словенско поднебје. Впорочем овие лирски остатоци ни даваат нам рефлексно сеќавање и свежина на таа ведска доба. Во кој контекст да потсетам само дека веќе имавме спремено текст за Аријското и Скитското потекло на Србите и Хрватите.

*Види за: АРИЈСКОТО И СКИТСКОТО ПОТЕКЛО НА СРБИТЕ И ХРВАТИТЕ

Бидејќи сме ограничени со време, ќе се обидам да издвојам само една но многу важна и интересна песна од овие наши краишта.

Првата песна од збирката ”Песните и обичаите на вкупниот народ срп. Српски-Обредни песни” заведена под редниот број 107. Во Призрен ја пееле коледарите, а ја запишал г. Јово Станимирович – Призренски свештеник.

СИВА ЖИВА 

Сива Жива сива силна,

Сива силна голубице!

Да куда си путовала?

Одговара Сива Жива Сива силна голубица:

”Ја сам тамо путовала У Инђију нашу земљу.

Пролећела Хиндушана

И ту Глобу Тартарију Црни Хиндуш и Тартару.

Летила сам Господару

Нашем силном Триглав бору –

 Те гледала што нам чини

Што нам чини заповеда.”

Шта чињаше наш Господар

Наш Господар Триглав вељи,

Наш Створитељ и Држитељ

И велики Уморитељ?

Одговара Сива Жива Бела силна голубица:

“Наш Господар лепо чини

Трима кола у зучиње И четврто злато мери.

Да правимо златне чаше -3- Златне чаше и сребрне

Да молимо младог Бога

И Божића Сварожића

Да нам даде свако добро

Понајвише дуги живот.

Дуги живот добро здравље

И богатство што га носи.

Божић поје по сву земљу

Не боји се Хиндушана

Нити црног Тартарана

Ни големе те пустаре

А проклете Глобе црне

Глобе црне Тартарије,

И те гадне Манџурије.

Слава му је до небеса

До престола Триглав бога

Брада му је до појаса.

До појаса среди земље Србске земље Рашке светле.

Да се роде мушка деца

Љути војни Даворови Даворови и Јарила

Она силног Туривоја.

Туривоја Ђуримами

Да се роде јагањчићи

Јагањчићи и јарићи

И ти вељи теленчићи.

Женски више него мушки.

За која Инџија песната навистина говори не може да биде тука некаков неспоразум. Топонимите: Хиндушан (Хиндустан), пустината Глоба и Тартарија, потоа етнонимите: Хиндушани, ”Црни Тартарини” и ”гадни Манџури” цврсто и сигурно ги определуваат работните настани на индијскиот потконтинент.

ЈАК–ЦАР 

Борак борили Серберичани

Кољедо мој

Божоле мој

Божићу мој Сварожићу ој!

 

У тој земљи Серберији

У Инђији проклијетој.

Борак борили млого дуго

Сто тисућа дугих љета

Двјеста тисућ кратких љета,

Борак борили зло чинили.

Борић боре разљути се

Хиндуш за њим насрнуо

Дуга борба дуга рата

И Крајине злопамтиле.

Кољед земљу оставио

Над Босну се надмашио.

Босном трјесну Србу свану Босна србска и одавна

Од Србије постанула.

Кољед био прјеминуо Божића нам оставио,

А Божића Сварожића.

Тартарима земљу даде

А Србима туђег станка

Туђег станка туђег данка

На Србицу и Јак-цара

На тог Чуја вељу ријеку.

Борили се храбрили се

Боје своје погубили

Земље србске оставили

И Инђију и Дунава.

Млого добро починио

Сваком нами добро дао

Домаћину понајвјеће.

А домаћин кољеђаном

Свашта доста подарио:

Коме злато, коме благо

Цар Кољеду милу шћјерцу

Кољеђаном синовине.

 

Веднаш ќе ја навистиме и песната 102 – ”Вељи Чуј”, бидејќи овие две песни складно се дополнуваат: говорат за истото време и истиот настан, правејќи на тој начин една поврзана целина. И оваа коледарска песна од Босна ја запишал Скендер.

 

ВЕЉИ ЧУЈ 

Тјекла вода Серберица.

Калино Милино! Калин Вилин

Вито перо Јељено јељево

Јељево драшково!

Здравље нам вјелико

Храброст нам највјећа.

С покрај града тог Дунава

Тог Дунава доброг војне.

С покрај Рашке на Рашици

На утоци у Марици.

Воду пили трудни коњи

На тој рјеци страшном Чују.

Трудни коњи утруђени

Тјешка боја вавијек бијућ.

Са Татаром љутим врагом

И Манџуром душманином.

Млад се Божић наљутио

од Дунава града ошо,

Нашој Босни причалио

У Босни се настанио.

Свако добро Босни дао

И босанским Србовима

Понајвјеће теби газда

А ти нама добре дарке.

 

Добро е позната и народната песна “Свеците благото го делат”. Со нејзе Вук Караџич ја започнува својата збирка “Најстарије пјесме јуначке” печетана за прв пат во 1823. године во Липисци (Лајпциг). Песната Вук ја запишал во Срем од слепата Степанија која била по потекло од Јадра.  Ќе наведеме само неколку реда што се значајни за нашето истражување:

 

СВЕЦИ БЛАГО ДИЈЕЛЕ 

А мој брате, Громовник Илија,

како нећу сузе прољевати,

кад ја идем из земље Инђије,

из Инђије из земље проклете?

У Инђији тешко безакоње:

не поштује млађи старијега,

не слушају ђеца родитеља,

родитељи пород погазили…

кум свог кума на судове ћера,

и доводе лажљиве свједоке…

ђевер снаси о срамоти ради,

а брат сестру сестром не дозива…

За оваа песна Нодило напишал во своето познато дело “Старата вера на Србите и Хрватите” неколку страни, дуру и го изедначил громовникот Илија со Перун, и споредувајќи ги двајцата со индијскиот громовник Индра и со ведскиот Паржањас (Parjanyas). Нодило исто така ги воочил значајните сличности во обичаите на српскиот народ со оние народи во старите Веди.

За овие обредни песни што се спомнува Индија ги биде напишал посебен подетален текст.

 

Уште еден поклон им дале Аријците на Индијците – округлите куполи. Тие се користат во архитектурата таму каде живееле или сеуште живеат нивните одалечени потомци, каде денеска живеее нивната традиција – во хинду храмовите, како и палатите и големите могили на средновековните владетели на Индија, кој го направиле севетски познатиот Таџ Махал.

Округла купала во хинду храмот, Мисоре (Mysore). Округла купола во хиндо храмот на Шива, Варанаси. Округла купола на златниот храм, Амритсар, Пенџаб. Округла купола на палатата на Бара Имамбра, Лукнове, Утар Прадеш. Округла купола во хинду храмот Парвати во Пуни, Махараштра. 

Куполите на хинду храмовите, како и на ведските храмови во Русија, одземени од христијанството, се глатки или ребрасти, големи или многу мали. Во овие храмови може да се види една, две, три и повеќе куполи. Но тие имаат конвексен облик, глатко изоштрени на врвот, пречникот им е поголем од основата. Имаат поголема висина од пречникот, и не се полу-округли куполи во облик на небесен свод, како кај византијските цркви.

Купола во хинду храмот на Шива во Кални, Западен Бенгал. Купола во хинду храмот на Ганеш во Сидхадеки. Купола на храмот на Шива (Somnath temple), Гуџарат. Купола на мавзолејот на Џасвант Тада, Џохжпур, Раџастан. Купола во хинду храмот на Парвати во Пуни. 

Текстот продолжува….

Advertisements